Over thuiskomen 7000 km van Alkmaar....

Gaia is huis! Het ademt thuis! Gaia is de zucht van verlichting na bovenmatige overprikkeling of gewiebel. Achterover leunen en ontspannen in " het is goed!
Gaia is als die ozo noodzakelijke kus van je mam op je zere knie wanneer je in al je roekeloosheid plots en onverwachts hard onderuit bent gegaan.
Toen ik afgelopen week op een avond 'thuiskwam' was alles bij Gaia al in een staat van 'over en sluiten'. Nergens meer een gast te bekennen, kussens van de stoelen en het vuur niet meer dan wat vaag gloeiende houtsnippers. Mijn hevige teleurstelling was hoogstwaarschijnlijk doordringend voelbaar omdat ik compleet toe was aan een warme chocolademelk bij de vuurplaats en dat dat er zo zichtbaar niet meer in leek te zitten. Dus ik slaakte een groots " ach en wee" en trok daarbij een bijpassend gezicht. Hoe welkom voel je je dan wanneer je vijf minuten later toch rond een oplaaiend vuur zit, op een stoel met een kussentje onder je billen en een mok gloeiende choco in je knuistje. Zo fijn! Giechelen met de boys van Gaia voor wie de werkavond erop zat en zwaar gemotiveerd ( ik) Nepalese woordjes leren. Verhalen over thuis, familie, het leven. Samenzijn en turen in de vlammen van het vuur. Dat is thuiskomen!
Toen ik Hari Sapkota ( eigenaar Gaia) enthousiast vertelde van mijn nieuwe ontdekking hier in Nepal op dessertgebied riep hij "Oh Didi, i Will make that for you, I Will make that for you!
(Didi, zus in het Nepalees, een liefdevolle Nepalese wijze om de vrouwen hier aan te spreken)
Haluwa, toetje in kwestie bleek geen Nepalees maar Indiaas hoogstandje en maar zeer sporadisch te krijgen hier in de buurt. Hari echter, ging ervoor. Dagenlang hield hij me hoogte van de stand van zaken. Wat hij had ingekocht voor mijn dessert en waar. Hoe hij te werk zou gaan. Wanneer het ( in afstemming met mij) de uitgelezen dag was om dit te gaan bereiden! En jawel...op vrijdagavond daal ik de trap af en staat daar een trots stralende Hari met voor zich drie grote bakken vers dampende 'Haluwa'!
"Were are the boys?" "I made it also for them!"
De Haluwa was verrukkelijk genieten en ervoor betalen was absoluut uitgesloten! " It is a little present for you my didi"!
Vlak voor Sam en ik in de taxi stappen voor het vliegtuig terug naar Nederland maakt Hari snel nog een paar Sandwiches voor ons, voor onderweg. Zodat we niet van de honger hoeven om te komen wanneer we onverhoopt vertraging mochten hebben. Ik ben vertederd door de bijna vaderlijke zorg die uitgaat van dit gebaar.
Ik besef heel goed dat mijn fijne Nepalgevoel absoluut niet hetzelfde zal zijn zonder Gaia. Gaia is voor mij de plek om soms noodzakelijk op adem te komen. Ik met al mijn bovenmatig overontwikkelde hypersensitieve voelsprieten. Omdat Nepal namelijk behalve grandioos genieten absoluut ook incasseren is. Iedere dag weer de grenzeloze smerigheid, de armoede, smoezelige kinderen snuivend aan lijmzakjes zwervend over straat. De hartverscheurende confrontatie met de dieren hier. Honden half weggevreten door schurft zonder dat iemand ook maar iets onderneemt om wat aan die vreselijke wonden te doen. Uitgemergelde babykatjes, kreupele koeien die niet meer op hun poten kunnen staan en in hun eigen viezigheid midden op straat liggen terwijl bus en auto voortdurend voorbijrazen. Het raakt me diep. Kinderen die soms heel zwaar worden mishandeld in babytijd zodat ze onmenselijk gehandicapt raken en zo bedelend meer kunnen opbrengen, aldus het idee van de, wellicht radeloze, ouders.
Wat vind ik het moeilijk om hier mijn weg in te vinden. Waar begin ik? Wat te doen? Hoe te vechten tegen diepgewortelde basisgedragingen binnen de Nepalese cultuur? Het voelt veel te groot en onoverzichtelijk. Maar hoe in godsnaam dit te accepteren? Ik kan en wil het niet maar voor alsnog is het wel de weg waar ik nu voor kies. En dat geeft me dan direct ook weer een gevoel van huichelachtige schandaligheid naar mezelf. Lekker wegduiken in de veiligheid van Gaia en daarmee ook een wereld van lijden buitensluiten. Ik kan het nu nog een soort van verkopen naar mezelf toe maar weet tevens dat dat niet meer voor lang zal zijn. Het vraagt om actie al weet ik nog lang niet in welke hoedanigheid.

Maar ondanks deze kant die ook Nepal vertegenwoordigt....de kant die schrijnt, die pijn doet en verscheurd, is dit verre van de basislijn.
De basislijn is het stralen en het leven leven zoals het komt. Gelukkig zijn. Gemak zonder alle poespas. Genieten met een grootse sociale bewogenheid, gemoedelijkheid, liefdevolle betrokkenheid en vooral echtheid. Dit ben ik en zo is het!
Go with the flow en aanvaard het leven zoals het komt en doe het samen! Dat is Nepal!
En dat maakt dat ik hier nooit meer weg wil of op z'n minst aldoor weer terug terug terug wil!
Groots aanwezig en enorm voelbaar...iedere dag opnieuw!