Tim en ik klimmen omhoog. We nemen er een middag voor om via bochtige,kuil en hobbelweggetjes vanuit Sankhu, Nagargot te bereiken. Immense vergezichten van vallei in de zon...onbeschrijfelijk de pracht en de rust! Hier en daar galmt er een "Namaste" door de vallei ( DE traditionele groet hier in Nepal, wat zoiets betekent als " Ik groet de god in jou!") wanneer we worden gespot en galmen wij terug! We worden gepasseerd door een Suzuki'tje die volgeladen met van alles aan man, vrouw en kind tas en smut via al die stenen en kuilen met z'n kleine bandjes en gierende motor omhoog probeert te komen. Tim: " Zo, dat is dapper!" en dat is het inderdaad want nog geen vijf minuten later stuiten we op het gestrande Suzuki'tje die met gierende banden in een kuil is blijven hangen. Tim helpt de Nepali mannen het dappere karretje op te duwen om zo de hindernissen te kunnen nemen waar de auto onder leek te bezwijken. Het lukt en onverschrokken blijmoedig vervolgt de Suzuki zijn weg!
Af en toe komen we al wandelend door oernepalese bergdorpjes waar het voelt als leven van weleer. Of als leven in wederopbouw...zoals Tim het benoemt. We raken er niet over uitgepraat hoe overweldigend de verschillen zijn en welke facetten maken en mogelijk hebben gemaakt dat dit zo is. Ons mens in ons landen leven zo ieder voor zich hun eigen leven. Hier leeft alles en iedereen met elkaar. Kind,kip,man,vrouw,koe,geit... De openheid en daarmee toegankelijkheid van de huisjes maakt dat het geen eilandjes op zich zijn maar 1 groot gezamenlijk geheel is. Het heeft wat van de sfeer die wij kennen van een zomers campingleven. Maar misschien is dat wel een beroerde vergelijking.
Zorgt de armoede ervoor dat de mensen elkaar hier veel meer opzoeken? Iedereen heeft elkaar veel meer nodig wat voor een veel grote sociale bewogenheid en betrokkenheid zorgt. Zo lijkt het! Men zorgt voor elkaar en elkaars kinderen puur omdat het gewoon zo is, zo hoort en compleet normaal is. Volstrekt niet vanuit een " kijk mij nou eens nobel voor jouw kinderen zorgen" iets omdat dat hier en daar gebeurt maar zeker geen standaard goed is!
De zon hangt nog net vol rond boven de horizon en het begint alweer flink koud te worden wanneer we Nagargot bereiken. We proberen een plekje te bemachtigen in een guesthouse aldaar, wat zich volgens nepalese rituelen voltrekt. Voor we gaan onderhandelen over de prijs van de kamer vragen we of we de kamer mogen zien. Vervolgens worden we meegetroond via kruip-door-sluip-door weggetjes naar schimmelig ruikende stoffige kamertjes alwaar een stralende nepalimeneer ons een doorgezakte minitwijfelaar wijst waar moeder en zoon volgens hem de nacht toch prima kunnen doorbrengen. Wanneer wij daar iets anders over denken troont hij ons mee naar de overkant. Ook zakelijke processen lijken hier in Nepal altijd van verstrengelde belangen. Er is namelijk altijd wel een broer, zus, vriend, zoon of tante die ons dan wellicht iets passend kan bieden wanneer de onderhandeling ter plekke wat lijken te stagneren. Zo worden we in het donker meegenomen naar een kamertje wat wederom ook weer een Nepalees hoogtepunt blijkt te zijn. Een groots smoezelig rommelig optrekje met bijpassende geur. De heren staan er stralend hun tanen bij bloot te lachen van trots. Ik loop de kamer in, inderdaad twee aparte bedden waar ook een westerse mens in moet kunnen passen! Dat klopt! Ik loop de kamer in en open de badkamer alwaar ik een geheel-in-stijl toilet signaleer en zowaar ook een douche! Ik ben ondertussen echter wat Nepalese ervaringen rijker en dus vraag ik de vriendelijke heren of er ook warm water uit de douche komt! De lach zakt wat van het gezicht wanneer ze moeten toegeven dat dat niet het geval is. Maar bijna onmiddellijk gaan de tanden weer bloot! Voor alles is een oplossing! Wij krijgen twee hele emmers vol met warm water! Ze zien er weer ronduit zo gelukkig uit met deze oplossing. Het voelt bijna wreed om dit te weigeren. Maar god, wat zijn we toe aan een douche. In ons Kathmandu appartement is vaker niet dan wel water en wanneer er water is dan is het diepgekleurd bruinrood met een overweldigende roestgeur. Ik heb er 1keer vol onverdroten optimisme mijn haar gewassen en ben nog steeds deeply impressed van de invloed hiervan op mijn haar wat ik nadien overigens nog maar nauwelijks haar kan noemen. Goed, de shampoo was dus in het backpackje mee gegaan naar Nagragot om daar missie "haar wassen" te helpen voltooien.
Twee diep teleurgestelde mannen lieten we achter ons. Mijn schuldgevoel knaagde zich een subtiel weggetje...dat wel.
Tim en ik beleven een bijzondere avond daar hoog in de bergen. We eten bij het vuur van een immense vuurpot. Er haakt van alles aan qua Nepalees volk. Kinderen, jongeren, mannen, vouwen... Het komt en gaat. Even doorwarmen bij het vuur, wat praten, lachen, het vuur opstoken en dat af en aan. De sfeer is fijn en gemoedelijk. Heel eigen en ( gast)vrij. Ver van " opgeprikte geforceerdheid". Tim en ik genieten er beide van. We worden ingewijd in de wereld van de Nepalese rumthee, heerlijk verwarmend bij de gruwelkou in de avonden. En ik maak kennis met "Haluwa" dat wat ik zonder twijfel doop als mijn favoriete Nepaldessert. Worteltjesoranje met de structuur van griesmeelpap en een volle zoete smaak.
Vuurplaatsjes, houtvuurtjes en vuurpotten..je ziet het ieder avond weer aan de lopende band ontstaan hier langs de kant van de weg, op iedere hoek van de straat. Op dakterras en veranda! Genieten! Ik kan mijn lach niet geheel onderdrukken wanneer ik dit vertaal naar de Nederlandse situatie: Hallo, ik Nederlandse Micha de Groot zou graag een vuurtje willen organiseren. Wat zou u daarvan zeggen? Nou, mevrouw, in 90 % van de gevallen kan ik dat helaas niet toestaan. In zeldzame gevallen is het eventueel toegestaan wanneer u dit tenminste 3 maanden van te voren schriftelijk aanvraagt in zesvoud, zorgt voor 86 blusdekens en 52 blusapparaten en de plaatselijke brandweer op de hoogte stelt. Misschien kunnen wij dan eventueel een vergunning verstrekken welke u de mogelijkheid verschaft in een goed afgesloten vuurpot een niet-al-te-uitbundig- vuurtje te stoken. Dit met houtjes met een maximale lengte van 20 centimeter. De vergunning zal worden afgegeven met een tijdsbestek van 19.30 tot uiterlijk 20.45. En oja...vergeet niet een aanzienlijke berg zand ernaast op te bouwen en 12 emmers water rond het vuur op te stellen en zelf brandwerende kleding te dragen! Misschien kunnen wij u dan eventueel een vergunning verschaffen!
Oké...goed! Dat klinkt gezellig!
Dichtbij de warmte van het vuur die avond in Nagargot, zit ik wat voorovergebogen en tuur naar het dynamische vlammenspel. Raj Kumar Mala, de Nepalees die naast me zit kijkt me aan en zegt met zijn prachtige glimlach " You must feel very lucky?! Sitting here in Nepal, around the fire, enjoying diner and company!
Ik kijk hem aan straal terug:
"Yes I am very very lucky!!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten