Een volstrekt gangbaar beeld hier in Nepal in deze tijd van het jaar is het volgende: op willekeurige plaatsen door de stad staan mensen smorgens vroeg in kluitjes op elkaar geplakt in de zon zonder zichtbare actie. Wat doen deze Nepalezen daar nou toch? Simpel...na een hele koude nacht in een tochtje kierig hutje staan deze Nepalezen daar s' morgens op te warmen in de zon. Ronduit noodzakelijk alvorens de dag te beginnen is namelijk zien te ontdooien uit de verlammende kou van de nacht.
Ook al slapen wij hier niet in een gammel tochtig hutje ik vind dat ik compleet in mijn recht sta om aan te haken bij dit knusse opwarmingritueel. Gosh, wat zijn die nachten hier gruwelijk koud. Met name de nacht die ik samen met Tim in het volunteershouse doorbracht in Sankhu afgelopen week, toen we Sam op zijn stageplaats kwamen opzoeken. Daar ben ik min of meer ten onder gegaan in de Klappertandblues. Als een mummie in mijn slaapzakje geklemd. Het complete scala aan kleding en sokken laag over laag om mijn lijf opgestapeld. Zelfs de ultieme foetushouding kon mijn klappertanden niet beletten....
Het leukste echter van nachten als deze is dat je niet hartstochtelijk blijer kunt zijn met de zon wanneer deze de ochtend erna weer boven de bergtoppen uit komt piepen. En wanneer je dan (iedere dag opnieuw ) smiddags weer in een T-shirt zit te soezen in dat fijne zonnetje wat het hier zomaar weer eventjes 24 graden tovert, zijn de koude nachten heeeeeeeel ver weg!
Goed- te -weten- over - Nepal- punt-1: de bus is Nepal is nooit vol zelfs wanneer deze ongelofelijk vol is. Van het type compleet extreem afgeladen nokie- nokie vol. Het credo "er kan altijd nog meer bij" wordt hier blij lachend omhelst! Ik heb diep respect gekregen voor die oude gammele non-APK- bussen die toch minimaal 3 keer de toegestane hoeveelheid kilogrammen moet rond zeulen. Elke dag opnieuw. Als hoogbejaarde pakezels.
Toen ik met Tim afgelopen donderdag terugreed per bus van Sankhu naar Kathmandu drong opnieuw tot mij door dat de psychiatrische aandoeningen " smetvrees" en " sociale fobie" hier geen poot hebben om op te staan. Volstrekt onmogelijk. Man vrouw kip hond die net als ons met die bewuste bus mee wilden zijn de bus ingeperst en hingen half uit de deuropening naast een deur die uiteraard met geen mogelijkheid meer dicht was te krijgen. Op een klein bankje voor maximaal twee personen hingen we schuinsweg met zijn drieën tegen elkaar aan geplakt waarbij ademen haast kansloos was. Op schoot had ik twee ( uiteraard totaal onbekende) Nepalese kindertjes waarvan binnen vijf minuten nummero uno volstrekt op zijn gemak reuze knus tegen me aan lag te slapen. Oh, zo vertederd was ik.
Tim zijn benen verkeerde na een kwartiertje bussen echter in een staat van zijnde meer dood dan levend omdat er van alles aan mens en muis op over en tegenaan hing en het gehele scala aan bloedvat dichtplette. Met een Nepalese schone tegen zijn borst aan gedrukt ( het kan erger dacht ik maar zo) heeft hij deze busrit met kuitkramp en ademnood doorstaan. Over alle hoofden heen riep ik naar hem: " welkom in Nepal hè Tim"
Inmiddels zijn Tim en ik hier een week en heeft Sam zijn twee weken stage erop zitten.
Ik kom opnieuw tot de constatering dat het zijn in Nepal voor mij inderdaad puur een kwestie is van zijn. Het voelen, de mensen, de sfeer, de geuren...het is genoeg. Eigenlijk ben ik een compleet mislukte toerist ben ik wel achter. In plaats van rondrennen met een fotocamera om mijn nek van tempel naar tempel via legendarische bezienswaardigheden kies ik voor zijn,zitten en beleven. Ik kan werkelijk waar urenlang glazig voor me uit zitten staren op een stoel en het Nepalleven in me opsnuiven ( waarbij mijn compleet pakket aan ADHDskills finaal in de wilgen hangt).
Ik verbaas me er ook over hoe vertrouwenwekkend geuren kunnen zijn. Langzaam wakker worden in de mengeling van kruiden,wierook en houtvuur. Het nodigt me iedere ochtend weer ten volle uit deel te nemen aan her leven hier. Het maakt me gretig op een manier die me tevens rustiger maakt . Al mijn onrust die me zo eigen is, is verdwenen met de eerste voetstap op Nepalese grond.
Voor mij betekent genieten van Nepal het ontmoeten van mensen. Het leven voelen. Een kwestie van bewegen tussen, met en alles daarbij! Daar kan geen tempel tegenop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten